هزار حرف نگفته

بالاخره فرزندآوری خوبه یا نه؟!

مسئله ای که باعث شد دوباره قلم بدست گیرم و در مورد فرزند آوری بنویسم،  اعلام  نظرات خوانندگان عزیز و انتقادات نهادینه شده ی شعار "فرزند کمتر،زندگی بهتر" بود و متواضعانه از همه تشکر می کنم. چه آنها که زبان به تحسین گشودند و چه خوبانی که از طریق هفته نامه ی وزین شهرضا انتقاد داشتند..

از این نظرات که کاملا طبیعی و قریب به ذهن هم بود متوجه شدم که بعضی از خوانندگان، به آن حرف اصلی مقاله از بیان مسئله جمعیت پی نبرده اند و انتظار هم نیست 20 سال شستشوی مغزی با یکی دوسال کار اصلاح گردد.

صحبت سر این است که فرزند آوری یکی از هدفهای تشکیل خانواده است و آگاهی از مسائل پرورش کودک، وظیفه اصلی پدر و مادر است و به طور خاص، تامین رزق و مایحتاج مادی کودک از وظایف والدین نیست، چرا که در آموزه های دینی ما موکداً بیان شده که رزق بچه با خودش می آید و پدر و مادر  به عنوان سرپرست خانواده فقط وظیفه دارند کار کنند، سالم هم کار کنند و کسب حلال داشته باشند.خدا وقتی رزق انسان را زیاد می کند که بهانه اش ایجاد شود و فرزند دار شدن یکی از اسباب زیاد شدن رزق است.. این اعتقاد و باور همان چیزی است که می خواستم همه ی خواننده ها دقت داشته باشند.

 ضمن این یادداشت، خوب است که اشاره کنم؛ اگر پدر و مادر به آن وظیفه ی آموزش و آگاهی از چگونه تربیت کردن کودک بپردازند خیلی از مسائل و گرفتاریها به وجود نمی آید. اکنون دورانی است که باید باور کنیم نداشتن فرزند و کم فرزندی بحران جامعه است.

- پدر و مادر همه ی تلاششان این است که وسایل خوشبختی و رفاه فرزند خود را تامین کنند و تصمیم می گیرند که فرزند کمتر داشته باشند؛ در حالیکه نمی دانند همین تک فرزندی و کم فرزندی اولین علتی می شود که نشاط و شادابی را از او می گیرد و به گفته ی کارشناسان، عمده ی مشکلات روانی جوانان، ناشی از همین مسئله است. یکی از نیازهای اصلی فرزند، داشتن خواهر و برادر است. بچه ای که تنها بزرگ می شود دچار آسیب های روانی خطرناکی می گردد و اثرات این تنهایی در سن نوجوانی و جوانی او بیشتر بروز خواهد کرد که از جهاتی دیر شده است. تلفنهای همراه اندرویدی، تبلت، لپ تاپ و غیره هیچ وقت همبازی کودک ما نخواهد شد و در اطراف خود می بینیم که این وسایل، چه اثرات مخرب و عقده آوری روی او می گذارد.

-فرزند کم در خانواده، باعث بوجود آمدن افسردگی زودرس می شود. پدر و مادر امروز ما که پا به سن 50 سالگی گذاشته اند، با فرستادن فرزندان اندک خود به خانه ی بخت، دچار تنهایی می شوند و اگر آنها هم به واسطه ی همین شعار منحوس، اقدام به آوردن فرزند نکنند، از نعمت داشتن نوه که دارای شیرینی و نشاط فراوانی است بی بهره می شوند و این یعنی افسردگی بیشتر والدین. 

وقتی جمعیت خانواده کم شد، در مقابل، بیماریهای روانی و جسمی، آسیبهای اجتماعی و اخلاقی بیشتر می شود، که باید گفت دولت وقت و دولتهای بعد از آن با پیگیری این شعار کذایی، باعث این گرفتاریهای روحی و روانی و مادی هستند. این از واضحات است که دولت همانطور که خدمات اجتماعی مردم را در آن زمان کم کرد، امروز باید همه ی قوانین نادرست قبلی را برگرداند. دولت می خواست که از هزینه ها کم کند و به اقتصاد سروسامان دهد، ولی حالا معلوم شده باید چند برابر آن را امروز هزینه کند تا چند سال دیگر، دچار سالخوردگی جامعه و تبعات آن نشود و همینطور بحران نیروی کار و جوان نداشته باشد. هرچه نیروی انسانی کمتر شود، من و شمای پدر و مادر باید بیشتر از توانمان کار کنیم و اجازه ی بازنشستگی نخواهیم داشت و مطمئنا راندمان کاری و پیشرفت کشور هم پایین خواهد آمد.  

به هر حال سعی بر این بود که با قلمی ساده و دلسوزانه و نه کارشناسانه، دور از لغات علمی و  آنچنانی توصیه کنم و نه نصیحت، که مردم به جای چشم دوختن به دست دولت، باید به خدا و دین خدا توجه کنند و مطمئن باشند با عمل به وظایف عاطفی و تربیتی خود اوضاع با نشاط و سالمی بدست می آورند.